Dostla arkadaş çok başka kavramlar. Tabiki de ayrılmış 2 insan dost kalamaz. Birlikte sinemaya, bara, alışverişe gidecek halleri yok, ama arada sırada, birbirlerinin akıllarına geldiklerinde -her insanın eski sevgilisi aradan 10 yıl geçmişse de mutlaka ara sıra bir şekilde aklına gelir- birbirlerini aramalarının, hal hatır sormalarının nesi yanlış? Korkuyorsa biri eski sevgilisini ararken, seviyordur işte hala onu!
Ayrılan iki sevgili arkadaş kalamıyorsa eğer, yarım kalan bir şeyler vardır orda. Yoksa neden arkadaş kalamasınlar? Neden facebook, twitter, msn, telefon vs.den silsinler? Neden karşılaşmamaya özen göstersinler?
Ayrıldıktan sonra arkadaş kalabilenlere şaşırır bazıları. Elini tuttuğun, öptüğün kişiyle nasıl arkadaş olur insan derler. Neden olmasın ki? Bir şeyler yaşanmış ve bitmişse iki kişinin arasında, birbirlerine o gözle bakmazlar ki! Hatırlamaz bile insan, eskiden sevgilisi olan insanın ona dokunduğunda duyduğu heyecanı. Yani en azından kızlar öyledir. Her kız yeni ilişkisine bakire duygularla başlar. Erkeklerse öncekilerin bıraktığı yarayı asla kapatmazlar tekrar aynı acıyı çekmeye korktukları için. Zaten genelde ayrıldıktan sonra arkadaş kalamayan taraf da erkekler olmaz mı? Belki de bu, erkeklerin duygusal kapasitelerinin kızlarınki kadar güçlü olmamasından kaynaklanıyordur.
Biten değil de yarım kalan aşklar üzer insanı... En önemli nokta işte budur, gözyaşlarının sebebi arandığında! Kimse miyadı dolmuş ilişkinin ardından ağlamaz, çok çok el sallar. Ama yarım kalmışsa eğer o aşk, yaşanamamışsa eğer o ilişki layıkıyla, o zaman üzülür işte insan. O zaman arkadaş kalmak istemez işte insan! Çünkü o zaman hep bir "acaba" olur aklında. Her şeyin altında bir şey arar. Her şeyi beklentilerine göre yorumlar. Sonunda da çoğunlukla duvara toslar! Çünkü çoğunlukla tek taraflı yarım kalır aşklar. Yoksa neden giden gitsin ki? Aşkta engel mi vardır ki?
İnsan aslında hep kendine ağlar da fark etmez hiçbir zaman... Kendi çaresizliğidir o gözyaşlarını akıtan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder