Pazar şiiri

İstanbul uyuyor
Ben ayaktayım
Tüm fazla uykularımın acısını çıkarırcasına uykusuzum
Yalnızım uzun zamandan sonra bu evde
Gözlerim şiş
Özledim tek bir erkeği
Başım ağrıyor
Uyumak istemiyorum
Saat 8 buçuk
Dışarı çıkıp balıklara yem mi atsam?
Denizi mi izlesem?
Kızar mı köpekler erken bir pazar sabahı sokakları ihlal ettim diye?
Beni gördüğünde ne diyeceğim ben sana gözlerimin hali için?
Çok kitap okudum mu? Gribim azdı mı?
Yoksa köpeğime mi suçu atacağım bütün gece beni uyutmadı diye?
İstemiyorum hiçbir erkeğimi aramak bana kol kanat germeleri için
Gözyaşlarımı silmeleri için
Çoklu kişilik bozukluğu yaşıyorum ben desem korkar mısın benden?
Korkma her kadında vardır çok kişilik
Sabaha kadar ağlayıp ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi davranan varlığa boşuna kadın dememişler
İlk defa hayal kurmuyorum, biliyor musun?
Biliyorum her telden konuşuyorum
Ne dediğimi anlamıyorsun bile
Eseni yazıyorum
Beynimin içindeki seslerle sohbet bunlar
Psikoz sanıyorsun belki de
Kim bilir... Belki de öyledir...
Aslında tek demek istediğim;
Korkuyorum...
Sevinçlerim hep kursağımda kalır benim
Korkuyorum büyüsünün bozulmasından
Korkuyorum mutlu olmaktan